خداحافظ

من خیلی دوست داشتم که واقع بین می بودم! خیلی دوست داشتم که باور می کردم که همه چیز فانیه! اما هیچ وقت نتونستم... همه ی لحظات خوش و خنده ها بالاخره یک روز تموم میشند همون طور که روزهای بد سپری می شند... اما من هیچ وقت واقع بین نبودم! شاید این واقعیت برای ذهنم باور نکردنی به نظر میاد و یا شاید در پاره ای از مواقع تلخ! حتی ایکسم نتونست جلوی بازگشت من رو به گذشته بگیره! الان که نگاه می کنم می بینم که من تا قبل از اون اتفاق هیچ وقت دوست نداشتم به گذشته برگردم...! نمی دونم چرا ولی دوست دارم واسه ی اون اتفاق یک اسم بگذارم!!!!! چون به نظرم زمانی بود که یک حس متفاوتی رو تجربه کردم و به نظر منو وارد یک دوره از زندگیم کرد. واقعا چه اسمی می تونه خوب و درست توصیفش کنه و عظمتش رو نشون بده؟ نمی دونم...

شاید فعل خداحافظ!

خداحافظ... خداحافظ... تا ... فردا؟ یک هفته دیگه؟ یک ماه دیگه؟ یک سال دیگه؟ 10 سال دیگه؟ یا همیشه؟!

من نمی تونستم خداحافظی کنم! نمی تونستم راحت بپذیرم که تموم شد و فقط تبدیل به بخشی از گذشته شد. نه... من در برابر این اتفاق مقاومت کردم و هیچ وقت نگفتم خداحافظ مگر زمانی که می دونستم که چه زمانی برمی گرده! و حالا که نمی دونم اون زمان کی هست هیچ وقت خداحافظی نمی کنم...