بی دقتی

بی دقتی اسم تمام نمره کم آوردن های من در دوران مدرسه بود. نمی دونم دقیقا تا کی طول کشید تا توجیه همه مسائل زندگی من بی دقتی و بی توجهی نباشد.... خوب یادم هست که وقتی نقطه نونِ ایران رو توی امتحان دیکته نگذاشتم بی دقت شدم. و تا مدت های خوبی این لقب با من موند. غلط های بی دقتی چیزهای بدی نبودن؛ از بازیگوشی و شیطنت بودن و شاید از با هوش بودن.

الان شب شده و یک بخشی از درسم که مربوط به امتحان شنبه هست باقی مونده و از سمتی هم اعصابم به مقدار خوبی ناراحت هست. سعی می کنم به تختم که بسیار نا منظم هست بی توجه باشم. بی توجهی شاید صفت خوبی نباشه چون سعی نمی خواهد... من بی توجه هستم در اکثر موارد. سعی می کنم نگاه کنم با دقت به وضعیت آشفته تخت. روتختی تخت مادر پدر که بسیار پر زرق و برق است و وقتی مهمون میاد خونه رو تختشون می ندازن رو به عنوان پتو استفاده می کنم و حالا هم روش نشستم و دارم با لاقیدی تایپ می کنم. فکر می کنم این از مزایای تک فرزندی باشد .

فکر می کنم که چرا در پاراگراف قبلی گفتم "مادر پدر" و نگفتم "پدر مادر" ؟ حالا بگذریم که فرقی ندارد و جفتش را مردم می گویند و چیز عجیبی نیست. بخش عجیبش اینجاست که با خواندن دوباره پاراگراف قبل "مادر پدر" رو با صدای کس دیگه ای خوندم.

امروز در صحبت با سین فهمیدم که در نوشته هایش و حتی حرفهایش از صفت زیاد استفاده می کند و توصیف می کند. هفته پیش هم دقت کردم که توجه کرد به این که نوشته صادق چوبک چقدر پر صفت و مضاف الیه هست ولی راستش نگفت نفهمیدم ... خیلی ناراحت شدم که می خوانم و نمی فهمم و بعدش سریع خودم رو قانع کردم: من یک بی توجه هستم.

از من پرسیدند که چرا ناراحت است؟ سرتکان دادم ... البته مهم نیست چندان چون همه میدانند من بی توجه هستم و چیزی نباید برایم مهم باشد و احتمالا هیچ وقت از خودم نپرسیدم که چرا ناراحت است.

حدود یک هفته است که با میم قهر کردم و اصولا شب ها خوابش را می بینم که همه چیز عادی است و احتمالا می خواهیم بعد از حرف زدن بستنی بخوریم میم می گوید ناراحت نشده اصلا و وقتی از خواب بیدار می شم می فهمم که باید بیشتر به ناخودآگاهم توجه کنم که انقدر پرت هست از واقعیت امر. تقریبا میم از هرجا که رد می شود می بینمش مستقل از فاصله اگرچه دیدنش کار سختی نیست لباسش رنگ خاص دارد. حسم به او چیست؟ نمی دانم ... اما می دانم بی توجه نیستم.