بعضی ها

بعضی ها با حضور تنها 5 دقیقه در زندگیت کاری رو باهات می کنند که بقیه حتی اگر یک عمر هم فرصت داشتند نمی تونستند بکنند...

بعضی ها خواسته و نا خواسته ظرف یک مدت کوتاه تو رو متوجه مسائلی می کنند که خیلی ها یک عمر سعی کردند بهت بگند...

بعضی ها تنها با یک فحش معجزه ای رو به وجود میارند که هزاران نفر با 1 عمر سخنرانی و نصیحت کردن نمی تونند بکنند...

و این آدم ها به همون سرعتی که در زندگیت پیدا شدند ناپدید می شند و تو رو با یک مشت سوال و تناقضی که هنوز رفع نشده تنها می گذارند... درست زمانی که به تو ناخواسته نشون می دند که داری پایه های زندگیت رو داری اشتباه می گذاری! درست زمانی که به تو هزاران ایده ی جدید و اعتماد به نفس می دند! درست زمانی که تو فکر می کنی قدرت مند شدی و همه چیز در دست تو هستش! درست در زمانی که حس می کنی در اوجی نا پدید می شند...

دنبالش نگرد!! اون زمانی میاد که بهش احتیاج داری.... الان بهش احتیاج داری؟! داری چی کار می کنی؟! سعی می کنی توی وجود آدما دنبالش بگردی؟ سعی می کنی توی رفتارهای دیگران قسمت هایی از اونو پیدا کنی! تلاش بی فایده!! یا شایدم داری دنبال یک آدم جدید می گردی که...! اینا همش مسخرست!!! چون از مشکلی که ممکنه بگذاره بره جلوگیری نمی کنه.اینا مثل یک مسکن هستند.برات عجیب نیستش که این آدما چرا با وجود این که خیلی از مشکلات رو حل می کنند یک مشکل بزرگ ایجاد می کنند؟شاید این چیزی که ایجاد شده مشکل نیست! شاید یک شرایط جدیده! یک جور امتحان که یاد بگیری چقدر از اون چیز یاد گرفتی.و هر وقت که این امتحان رو پاس کردی شاید یک نفر دیگه بیاد و چیزای جدیدی رو بهت یاد بده و اونم...

در نوشتن و گفتن اینا خیلی سادند اما در عمل تو هنوز داری دنبال یک مسکن برای دردت می گردی و ناامیدانه منتظر این هستی که یک نفر دیگه بیاد که با 5 دقیقه یک دنیا عوضت کنه!