برای دوست ندیده ام آیدا!

زندگی واقعا بیشتر از آرزو های کودکانه من بود! ارزش نفس کشیدن خیلی بیشتر از رفتن به شریف هست ... اما من یا شاید ما نانمان شده است موفقیت های علمی/تحصیلی! به زندگیم که نگاه می کنم می بینم بیشتر دوست دارم با آدم هایی دوست باشم که یک رشته خوب در دانشگاه خوب می خوانند!یا شاید جذب کسانی می شوم که کلی موفقیت داشتند در زندگیشان! انگار فقط آنها را "آدم" حساب می کنم!برای من این فراتر از ارزش شده است که در دانشگاه شریف درس بخوانم!کسر شان است که رتبه ام چهار رقمی شود!توهین به شعور است که نمره ام اندکی کم شود!در زمینه ای بی استعداد باشم! و ووو!

آدم ها را خیلی راحت برچسب می زنم بر حسب دانشگاه و رشته اشان در نگاه اول و برایشان در ذهنم قابلیتی تعریف می کنم بدون آن که آنها را حتی بشناسم...

همه این ها را گفتم که بگویم پس از 18 سال زندگی ذهنم قابلیت بزرگ شدن و خارج شدن از این چهارچوب را ندارد!و بله نگاه جامعه نه تنها روی من اثر داشته بلکه تبدیل شده به ارزش هایم.

نمی گویم جامعه اشکال دارد می گویم این نگاه من است که اشتباه هست/بود.با آن که می دانم اشتباه می کنم ولی نمی توانم/نتوانستم آن را تغییر بدهم.

شاید زمان آن رسیده باشد که کمی بالاتر نگاه کنیم و خودمان را جوری بسازیم که از کمترین امکانات بهترین استفاده را بکنند. دوستی دارم که می گوید :ایمان دارم که اگر سوپور شوم بهترین سوپور جهان می شوم! حرفش خیلی قشنگ بود ... آدم باید هر کاری را با تمام وجود انجام دهد و حس بی کلاسی و ... را دور بریزد!خیلی چیزها برایم بی کلاس و بی ارزش بودند اما زمانی فهمیدم «اشتباه بوده!» و آیدا خیلی راحت بگویم «مجبورم کرد» که این را بپذیرم!