فراموشی

خاطرات، گذشته، دیروز،پری روز،یک هفته پیش، یک ماه پیش، یک سال پیش...

یادم نمیاد که اسم شکل هندسی P4O10 چی بود همون طور که یادم نمیاد که bug ضایع پلیسم رو چه شکلی رفع کردم. یادم نمیاد که چه شکلی یک معادله ی سخت رو توی تابستون با اکسایش کاهش موازنه کردم... امروز یادم رفت کلیدمو بردارم و پشت در موندم... اصلا باورم نمیشه این همه شعرهایی که واسه مشاعره کردن حفظ بودم رو فراموش کردم!! یادم نمیاد چه شکلی از بین 3 مدافع سه گام می رفتم. حتی چیزای دیگه ای رو هم فراموش کردم!! اصلا چه شکلی من انقدر محکم بودم که هر کسی بهم تنه می زد محکم وامیستادم؟ حتی یادم نمیاد که انگیزه ی من برای این که توی تیم باشم چی بود!! حتی اون عشقی که زمان کار کردن روی Agent ام داشتم رو یادم نمیاد! یادم نمیاد چند بار توبه کردم! یادم نمیاد چندبار از خودم متنفر شدم... حتی فیلم هایی رو که خیلی دوست داشتم رو هم یادم نمیاد!!!

تنها این رو نمی تونم فراموش کنم که متنفرم از این که ببینم خیلی چیزها رو فراموش کردم! راستی قیافه ی فلانی چه شکلی بود؟ صداش چه جوری بود؟! اگه ببینمش می شناسمش؟!! خیلی مسخرست که دارم تمام تلاش هامو می کنم که یک سری آدم ها رو فراموش نکنم ولی دارم با کمال شگفتی می بینم که اونا کم کم دارند پاک می شند!!!!

شاید ضرورت رفتن من به گذشته فقط و فقط این هستش که یک چیزی بهم میگه نباید فراموش کنم! نباید یادم بره این چیزا رو ...این آدم هارو و این افرادو...

من سعی می کنم که بنویسم تا زمانی که فراموش کردم با خوندن نوشته هام اونا رو به یاد بیارم ولی ... گاهی حس می کنم که این خاطرات به من تعلق نداره! یعنی زمانی که پس از چند ماه خاطراتمو می خونم حس می کنم خاطرات کس دیگه ای هست...من به سختی چیزارو فراموش می کردم اما توی این 1 سال چیز هایی رو که من سالها در خاطرم داشتم به طرز غریبی از ذهنم پرید! من،کسی که کلمه به کلمه ی همه ی صحبت ها رو توی ذهنش ثبت می کرد حالا در به در به دنبال اینه که در آینده وقتی که به گذشته فکر می کنم چیزی از گذشته باقی مونده باشه! همیشه نگران این که نکنه این شادی ها این غصه ها و یا این احساسات ناب رو فراموش کنم و فراموش کنم که زندم!

اما شاید یک روزی بفهمم که فراموشی بهترین نعمتی هست که خدا به ما داده...