با تمام احوال با عشق زندگی بهتری دارم تا بدونش. فکر می کنم با دوست داشتن کسی آدم بهتری می شم و خیلی کارها رو انجام نمی دم. عشق جای خدا رو در زندگی من پر می کنه که در محضر خدا نباید گناه کرد. البته کی گفته عشق ها خوش فرجام هستند؟ من از روز اول می دونستم که خوش فرجام نیست ولی من آدم نه گفتن به عشق نیستم...گور پدر فرجام. تهش که زیر خاکم. ترجیح می دم عاشقانه بمیرم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر