دو سال پیش دوست داشتم در وبلاگم مسائلی را مطرح کنم که نوعی چالش برانگیز باشند گرچه موف بود نسبتا اما بنا به اتفاقاتی که برای اینجانب رخ داد مسائل شخصی شدند.حالا بار دیگر دوست دارم به سیاق قبلی وبلاگم باز گردم...
آیا تا به حال به روش هایی که برای تبلیغ یک ایدئولوژی،محصول،حزب و ... دقت کرده اید؟
آیا به ماندگاری بعضی از روش های تبلیغ توجه کرده اید؟آیا اصلا متوجه شدید که آنها بیشتر وسیله ای برای تبلیغ هستند تا این که قصد دیگری داشته باشند؟
از میلان کوندرا در خنده و فراموشی نقل می کنم:
بی تردید با صحنه فیلم های رده «ب» آشنا هستید که در آن پسر و دختری دست همدیگر را گرفته ایند و در میان چشم اندازی بهاری می دوند.می دوند،می دوند،می دوند.و می خندند.عشاق با خنده ی خود به تمام دنیا به تمام تماشاگران فیلم در همه جا می گویند:«نگاه کنید که ما چقدر خوشبختیم؛از زنده بودن چه خوشحالیم و چه به تمامی با زنجیر وجود هماهنگیم!» این صحنه ای احمقانه،و کیتش گونه است،اما یکی از اساسیترین وضعیت های بشری را در بر دارد:«خنده ای فراسوی شوخی».
تمام کلیساها،تمام تولید کنندگان لباس زیر،تمام ژنرال ها،تمام احزاب سیاسی آن خنده را به طور مشترک دارند؛تمام آنها از تصاویر این دو عاشق خندان برای تبلیغ دین خود،محصول خود،ایدئولوژی خود،ملت خود،جنسیت خود،مایع ظرفشویی خود استفاده می کنند.
بله این خنده ی اسرار آمیز،فراسوی شوخی و از شعف کامل سبب می شود که تبلیغات روی ما بیشترین اثر را بگذارد.
میلان کوندرا در بخشی دیگر می گوید:
«صدای خنده همچون گنبد معبد شادی است...این بیان خوشحالی ناشی از بودن هست.»
پس در واقع همه ی انسان ها نوعی شادی را می پسندند که شاید خنده معصومانه معلول آن باشد...
بدون درنگ دوست دارم به نوع خاصی از این تبلیغات اشاره کنم.رقصیدن در دایره....
تشکلیل یک دایره و رقص محلی به نظر خیلی عامی و عادی می آید اما آیا تا به حال به تاثیر عمیقی که می گذارد فکر کردید؟
افراد درون دایره نیرویی اسرار آمیز دارند... نوعی اتحاد...دل های لبریز از احساس... و نوعی معصومیت. چرا که آنها مانند سرباز ها یا کوماندو های فاشیست با آهنگ مارش با هم متحد نشدند....آنها مانند کودکان با رقص با هم متحد شدند و نمی توانند برای کوبیدن معصومیت خود تی صورت حریف منتظر بمانند!
به نظر میلان کوندرا این رقص دایره ای زمانی می تواند زیبا باشد و دایره ی جادویی را بسازد که همهی افراد با هم هدفی واحد داشته باشند و سبب شود که بدن ها و روح ها واحد شوند و به نظر او زمانی اتفاق می افتد که شادی وجود داشته باشد.شادی ناشی از رضایت.که باز هم خنده ی معصومانه یکی از نشانه های این شادی هست!
وجود همچین حلقه هایی ما را پر از احساس می کند مخصوصا اگر یک ترانه،سرود نوستالاژیک نیز در میان باشد.
ادامه دارد!
۱ نظر:
من پایه سماع هستما!!!
ولی خیلی پست خوبی بود.اصلا چرت نبود.غبطه خوردم!!!تازه بار علمی هم داشت!
ارسال یک نظر