سنگ های قبر روایت های عجیبی دارند... می خوانمشان:"مادرم ، پدرم، فرزندم، همسرم، خواهرم ، داداشی و... "از تاریخ های روی سنگ ها خیلی چیزها دستگیرت می شود: مادر و همسر و فرزند یک ساله هرسه 16 اسفند 92 فوت کرده اند. چه می تواند باشد جز یک تصادف؟
یا وقتی میبینی پدر اسفند ماه ، داداشی 11 ساله مرداد و مادر مهرماه رفته اند. روایت عجیبی ست وقتی می بینی برادر ها با اختلاف یک سال در پی یکدیگر می روند و روایت عجیب تریست که سعید در سالگرد مرگ پدرش می رود. احتمالا رهگذر بعدی هم چون من تصور می کند در این یک سال چه شد؟ چه تصادف تراژیکی و احتمالا بر خود خواهد لرزید...
شاید اگر روی این سنگ ها تصویری نبود مرگ آنقدر برایم جدی نمی شد. می توانی تصورش کنی که ایستاده و می گوید از زندگیش. با توجه به سال تولد و سن و عکسی که مثلا کرواتی است تصوری از شخصیتش هرچند دور از واقع ایجاد می شود و بیشتر با این واقعیت که دیگر نیست آشنا می شوی...همین تصویر ساده روی سنگ قبر، تصویری از زندگی او به ما می دهد ولی در عین حال می گوید که دیگر نیست و این نبودن را محکم تر در سرت می کوبد.
این سنگ ها بیان صادقانه رنج هایی است که بودن، زندگی ، برما تحمیل می کند و نشان از جان سختی ما نیز دارد و این سوال همیشه در ذهنم ایجاد می شود:آیا زندگی کردن، ارزش این رنج ها را دارد؟
جوابم تا الان این است: دیدن بعضی آدم ها، لذت مصاحبت با آنها به تحمل تمام این رنج ها می ارزد. سعید خودش یکی از کسانی بود که آشنایی با او به تحمل این رنج عظیم می ارزید.
یا وقتی میبینی پدر اسفند ماه ، داداشی 11 ساله مرداد و مادر مهرماه رفته اند. روایت عجیبی ست وقتی می بینی برادر ها با اختلاف یک سال در پی یکدیگر می روند و روایت عجیب تریست که سعید در سالگرد مرگ پدرش می رود. احتمالا رهگذر بعدی هم چون من تصور می کند در این یک سال چه شد؟ چه تصادف تراژیکی و احتمالا بر خود خواهد لرزید...
شاید اگر روی این سنگ ها تصویری نبود مرگ آنقدر برایم جدی نمی شد. می توانی تصورش کنی که ایستاده و می گوید از زندگیش. با توجه به سال تولد و سن و عکسی که مثلا کرواتی است تصوری از شخصیتش هرچند دور از واقع ایجاد می شود و بیشتر با این واقعیت که دیگر نیست آشنا می شوی...همین تصویر ساده روی سنگ قبر، تصویری از زندگی او به ما می دهد ولی در عین حال می گوید که دیگر نیست و این نبودن را محکم تر در سرت می کوبد.
این سنگ ها بیان صادقانه رنج هایی است که بودن، زندگی ، برما تحمیل می کند و نشان از جان سختی ما نیز دارد و این سوال همیشه در ذهنم ایجاد می شود:آیا زندگی کردن، ارزش این رنج ها را دارد؟
جوابم تا الان این است: دیدن بعضی آدم ها، لذت مصاحبت با آنها به تحمل تمام این رنج ها می ارزد. سعید خودش یکی از کسانی بود که آشنایی با او به تحمل این رنج عظیم می ارزید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر