به دنبال آرامش

آرامش

چه واژه قشنگی !!!

امروز صد ها بار به دنبال آرامش گشتم... ولی اثرش رو هیچ جا ندیدم। دیگه خسته شدم! تا کی باید این فشار رو تحمل کنم و حرف بشنوم و تا کی باید تبدیل به اون چیزی شم که مامانم می خواد।
یادم هست وقتی که از یک نفر پرسیدم فلسفه زندگیت چیه خیلی راحت جواب داد کاری رو که دوست دارم انجام می دم! اون موقع روی این حرفش خیلی فکر کردم ولی نفهمیدم این کار باعث چی میشه جز راحتی و خودخواه بودن!
اما من الان فهمیدم که چیزی که دلم می خواد و بهم آرامش میده اینه که خودم باشم! اینه که کارایی که می کنم رو دوست داشته باشم و بهشون اعتقاد داشته باشم ولی الان به جای خودم یک دختری رو می بینم که همه کار می کنه که تاثیر دیگران روی اون هست! این دختر یک زمانی عاشق بسکتبال بود یکی از آرزو هاش این بود که توی تیم جوانان بازی کنه! اما الان حتی بسکتبال هم بازی نمی کنه چه برسه به تیم جوانان !! دلیل این که این دختر بسکتبال رو رها کرد رسیدن به یک آرامش نسبی بود!! خیلی خنده داره چون طبق تفاسیر بالا آدم از انجام کارایی که دوست داره لذت می بره ولی این جا مسئله کاملا فرق داشت چون مادر این دختر از این کار بدش میومد دختر هم برای رهایی از سرزنش های مادرش و یا دعواهایی که هر روز توی خونه می شد بسکتبال رو واسه همیشه کنار گذاشت... این یک پایانی ناراحت کننده بود ولی حداقل باعث می شد که کمتر توی خونه مورد هجوم انتقاد ها و دعوا ها باشد।
یک سال بعد این دختر به سراغ یک چیز دیگر می رود چیزی که خیلی دوستش دارد। درسته برنامه نویسی یکی از چیزایی که دوست داره اینه که بتونه تو تیم مدرسه باشه و بتونه جانشین خوبی واسه پارسالی ها بشه و تو مسابات روبوکاپ شرکت کنه। این کار رو خیلی دوست داشت و این کار هم بهش کلی رضایت می داد اما باز هم یک مشکل وجود داشت ، اونم این بود که مادرش این کار رو مثل بسکتبال دوست نداشت...
مادر مثل همه مادر های دیگه نگران اینده بچش بود اما این نگرانی اونو بیشتر اذیت می کرد و تحت فشار قرار می داد ! از خانه حالش بد می شد چون توی خونه بودن مصادف می شد با در کنار مادر بودن و کوچک کردن کاری که دخترک می کرد و ادم هایی که با انها کار می کرد! فشار تا حدی بود که دخترک عصبی می شد و می خواست ححرفی بزند و اگر چیزی از دهنش در می رفت برابر با توهین به مادرش! که اینم نشون می داد که دوستانش روش تاثیر گذاشتند و خرابش کردند! همیشه دوست داشت مدرسه باشه تا خونه! چون از خونه نفرت داشت। زمانی که باید کارهایی رو که ظرف چند ماه انجام داده بودند رو برای کمیته برگزاری مسابقات بفرستند ! در هر حال روزای ناراحت کننده تموم شد و با اعلام این که تیم Poseidon می تونه شرکت تو مسابقات شرکت کنه تموم شد
زمانی که poseidon توی Iran Open اول شد هیچ کس به بچه ها جایزه ای ندد! این واسه بچه ها مشکلی نبود اما واسه پدر مادر ها خیلی ناراحت کننده بود
و این خودش جرقه ای بود برای شروع شدن یک توفان دیگه! اما ماجرا زمانی قشنگ شد که گرو قصد داشت واسه ویزا گرفتن بره ترکیه! خیلی واسه همه سخت بود که پول سفر به ترکیه رو بدند! آموزش پرورش هنوز اجازه خروج رو نداده و حتی ممکن هست نده! که این خودش ناراحت کننده هست اما اگه قرار باشه مجوز خروج رو دیر بده تراژدی شروع میشه چون هزینه ثبت نام تیم رفتن به ترکیه و هتل و ویزا گرفتن و پول مسثولی که از مدرسه میاد همه بر عهده اعضای تیم است! بسی خنده داره!! شاید بهتر بگم گریه داره! بچه ها شب و روز بیدار موندند و کار کردند و در آخر هم باید همه این هزینه ها رو بدند به اضافه هزینه مسئول!! مدرسه هیچ وقت زیر بار این نرفت که هزینه مسئول رو بده و توفان بالاخره شروع شد!

مادر دخترک بالاخره به حرف اومد و گفت تو باعث شدی که سال من خراب بشه به خاطر کار های تو نتونستم هیچ جایی برم و انقدر واست خرج کردم و الانم باید کلی بهت پول بدم؟؟؟؟؟؟؟؟ باید هزینه افراد دیگه رو هم بدم؟ که چی ؟ که برید ترکیه و به یکی دوتاتون ویزا بدن؟؟
ویزا ندادن/ گرفتن معافیت های درسی از طرف مدرسه/نگرفتن هیچ جایزه ای/ عدم حمایت مدرسه/و صد اتفاق دیگر باعث کم شدن انگیزه می شد دخترک می خواست کار کند اما مگه می شد !! هر روز یک فیلم جدید پیش میومد که هرچه می گذشت به کنار گذاشتن روبوکاپ نزدیک تر می شد ! احساس می کرد قببلنا همچین تجربه ای رو داشته! رفتار های مادرش اونو به یاد داستان بسکتبال می نداخت. یادش میومد در اون موقع هم هیچ حامی ای نداشت و عشقش بود که سبب می شد بازی کند و حالاعشقش بود که باعث می شد کار کند . ولی یک چیزی بود که بهش می گفت کم کم باید از هم گروهی هایش برای همیشه جدا شود! این خیلی تلخ بود! حتی تلخ تر از نرفتن به آمریکا ! حس می کرد تیم امسال خیلی زود داره از هم پاشیده میشه! خیلی زود... نمی تونست باور کنه سال دیگه نمی تونه جز تیم باشه و باید به درس هاش برسه و واسه کنکور بخونه! کنکور!!!
یاد جمله بابای دوستش افتاد... خیلی وقت پیش وقتی که آناهیتا 7 سالش بود بهش گفت «چیزای خوب خیلی زود تموم می شند» و حالا گروه عزیزمون خیلی زود داره تموم میشه!!!! ما همه چیز داشتیم! اتحاد علاقه به کار و یک لیدر بسیار بسیار عالی! نه همه چیز نداشتیم!! ما هیچ وقت شانس و اقبال نداشتیم هیچ وقت...
ای کاش به جای چیزای خوب چیزای بد واسه من زود تموم می شدند ...