برای س.م که اسمش را دوست نداشت... ولی من دوست داشتم

کسانی که دوستشان داشته ایم بخشی از هویت ما هستند. همان مسیری که روی ما تاثیر گذاشت که چنین بشویم

کسانی که الهام بخشمان بودند و گاهی برای تصاحبشان انقدر پیش رفتیم که خودمان را غریبه ای یافتیم. آنها مهم هستند و احمقانه است که بگوییم برایمان تمام شده اند. آنها هستند در تک تک کلمات ما ، در سلول های ما. آنها به ما یاد دادند گاهی سنگ دلی را گاهی مهربانی را . آنها به ما یادآوری کردند که ضعفهایی داریم و شاید با ترکشان بیشتر یادآوری کردند که موجودات ضعیفی هستیم. آنقدر ها عالی نبودیم که پیشمان بمانند. آنها مهم هستند حتی اگر کنارمان نباشند ، حتی اگر با کس دیگری باشند یا حتی اگر بخواهیم که با وایتکس یا هر شوینده دیگری آنها را از تاریخ روابطمان حذف کنیم. آنها با ما هستند مثل این کلمه وایتکس که من استفاده می کنم ... حضورشان خیلی عمیق تر از این حرف هاست. پس بیاییم و دیگر نجنگیم و خودمان را بیش از این سوژه نکنیم با تلاش برای حذفشان برای این که به خودمان بگوییم مهم نبودند و بدون آنها هم زندگی خوبی داریم. قطعا بدون آنها هم می توانیم ادامه بدهیم ، عاشق شویم و... اما نباید فراموش کنیم که با آنها لحظات خوبی داشتیم ، و بخشی از فرآیند تغییرمان مدیون آنهاست. بیایید مستقل از آنچه برایمان پیش آمد از آنها متشکر باشیم....